فرآیند اسمز معکوس به عنوان پیشرفته‌ترین روش برای حذف نمک از آب دریا و افزایش دسترسی به آب پاک ثابت شده است. از دیگر کاربردهای آن می‌توان به تصفیه فاضلاب و تولید انرژی اشاره کرد.
اکنون تیمی از محققان در یک مطالعه جدید نشان می‌دهند که توضیح استاندارد نحوه عملکرد اسمز معکوس که بیش از پنجاه سال پذیرفته شده بود، اساساً اشتباه است. در این مسیر، محققان نظریه دیگری را مطرح کردند. این داده‌ها علاوه بر اصلاح سوابق، ممکن است امکان استفاده مؤثرتر از اسمز معکوس را فراهم کنند.
اسمز معکوس/RO، فناوری‌ای که اولین بار در دهه ۱۹۶۰ مورد استفاده قرار گرفت، نمک‌ها و ناخالصی‌ها را از آب با عبور دادن آن از یک غشای نیمه‌تراوا حذف می‌کند. این غشای نیمه‌تراوا به آب اجازه عبور می‌دهد و در عین حال آلاینده‌ها را مسدود می‌کند. محققان برای توضیح دقیق نحوه عملکرد این فرآیند، از نظریه انتشار محلول استفاده کردند. این نظریه نشان می‌دهد که مولکول‌های آب در امتداد یک گرادیان غلظت از غشا حل شده و پخش می‌شوند، یعنی مولکول‌ها از مناطقی با غلظت بالا به مناطقی با مولکول‌های کمتر حرکت می‌کنند. اگرچه این نظریه بیش از ۵۰ سال است که به طور گسترده پذیرفته شده و حتی در کتاب‌های درسی نیز آمده است، الیملچ گفت که مدت‌هاست در این مورد تردید دارد.
به طور کلی، مدل‌سازی و آزمایش‌ها نشان می‌دهند که اسمز معکوس توسط غلظت مولکول‌ها هدایت نمی‌شود، بلکه توسط تغییرات فشار درون غشاء هدایت می‌شود.
زمان ارسال: ژانویه-03-2024